Η προσήλωση του Μάριο Βίττι στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη έχει την αφετηρία της στη γνωριμία του νεαρού τότε νεοελληνιστή με τον ακόμη λίγο γνωστό, το 1951, Έλληνα ποιητή. Η απαρχή της φιλίας σφραγίστηκε με τη δημοσίευση ενός μικρού τόμου με ποιήματα μεταφρασμένα ιταλικά, όπου ξέχωρη θέση είχε ο Ανθυπολοχαγός. Έκτοτε ο Βίττι αφιέρωσε αρκετά γραπτά του στον ποιητή, τόσο στην Ιταλία, όπου βοήθησε στο να γίνει η ποίηση του Ελύτη γνωστή, όσο και στην Ελλάδα.

Η επιλογή που δημοσιεύεται εδώ συγκεντρώνει κείμενα γραμμένα ειδικά για το ελληνικό κοινό κατά την τελευταία εικοσαετία. Αποφεύγει θεματικές επικαλύψεις, ιδίως μετά την ευρύτερη μονογραφία που ο Βίττι δημοσίευσε το 1984 στην Αθήνα (Οδυσσέας Ελύτης, κριτική μελέτη).

Ο συγγραφέας δίνει ιδιαίτερη σημασία σε δύο μελέτες του. Η πρώτη αποτελεί το σχολιασμό ενός ποιήματος της Κατοχής, που το αντιμετωπίζει ως «υπομνηματογράφος», απαντώντας στην πρόκληση του Ελύτη, που δυσπιστούσε μπρος σε παρόμοιες σχολαστικές ερμηνείες. Η άλλη μελέτη εξιστορεί εμπεριστατωμένα τη συμπεριφορά της ελληνικής κριτικής για το έργο του ποιητή· ή, με άλλα λόγια, διερευνά το διάλογο ανάμεσα στον Ελύτη και στους κριτικούς του.